Kurs euro w defensywie do USD i CHF, złoty spokojnie czeka na nowy rząd

Złoty przez cały miniony tydzień był bardzo stabilny. Kurs euro wahał się w dwugroszowym przedziale, a EUR/PLN krążył wokół 4,33. W najbliższych kilkudziesięciu godzinach w centrum uwagi będzie krajowa polityka i – wydaje się – skazaną na porażkę próba uzyskania wotum zaufania przez rząd Mateusza Morawieckiego. Sytuacja w notowaniach nie powinna ulec diametralnej zmianie, jeśli taki scenariusz się spełni. Inwestorzy wyczekują na wtorkowy odczyt inflacji w USA, ale przede wszystkim na zaplanowane na środę i czwartek posiedzenia Rezerwy Federalnej oraz Europejskiego Banku Centralnego. Kurs euro w relacji do dolara szuka lokalnego dna, a USD/PLN przekracza 4,0 i jest bliski kilkutygodniowych szczytów. Wspólna waluta razi słabością także na tle franka, co sprawia, że CHF/PLN pozostaje blisko 4,60.

Spis treści:

1. Dolar: kurs USD wyhamował pomimo dobrych danych
2. Euro: agresywna wycena cięć odpycha od wspólnej waluty

Dolar: kurs USD wyhamował pomimo dobrych danych

W sektorze pozarolniczym amerykańskiej gospodarki w listopadzie przybyło 199 tysięcy etatów. To wynik wyższy niż w październiku (150 tys.) oraz konsensus prognoz (180 tys.). Pozytywnej niespodzianki dopełniają spadek bezrobocia z 3,9 do 3,7 proc. oraz wysoka miesięczna dynamika wynagrodzeń (0,4 proc.). Piątkowe dane zdecydowanie nie wpisują się w obraz gwałtownego pogorszenia kondycji rynku pracy otwierającej drogę do szybkich obniżek stóp procentowych.

Mimo to dolar nie utrzymał pierwszego skoku, w czym znaczną rolę odegrał spadek oczekiwań inflacyjnych publikowanych wraz z indeksem nastrojów konsumentów Uniwersytetu Michigan. EUR/USD próbuje odnaleźć dołek w okolicach 1,0750, ale USD/PLN pozostaje nad 4,0. Kurs USD, rosnąc do 4,04 zł, osiągnął w piątek najwyższe pułapy od 17 listopada. Połączenie perspektywy hamowania inflacji z odporną koniunkturą pomaga za to windować indeksy giełdowe z Wall Street. S&P 500 od początku roku podniósł się już o 20 proc.

Euro: agresywna wycena cięć odpycha od wspólnej waluty

Odbicie amerykańskiej waluty powinno zachować charakter korekty listopadowej przeceny. Losy trwającego odreagowania zostaną przesądzone przez wydźwięk posiedzeń głównych banków centralnych i siła z jaką decydenci będą dystansować się od potrzeby szybkich obniżek stóp procentowych. W przypadku Fed ważną wskazówką będą jutrzejsze odczyty CPI za listopad. Ceny konsumenckie drugi miesiąc z rzędu mogły się nie zmienić, a ich roczna dynamika pozostała na pułapie 4,0 proc. Z kolei w Eurolandzie inflacja wyhamowała już do 2,4 proc. r/r mocno zbliżając się do celu ECB.

Zostało to odnotowane przez szereg decydentów, m.in. François Villeroy de Galhau, którego opinia często jest postrzegana jako odzwierciedlenie środka ciężkości poglądów w Radzie Prezesów, i stało się wodą na młyn oczekiwań, że pierwsze cięcie może nastąpić już w marcu, a łącznie w 2024 r. stopy zostaną zredukowane o ok. 130 pb. Sytuacja stanowi komunikacyjne wyzwanie dla amerykańskich władz pieniężnych, które dotąd postulowały długie utrzymywanie restrykcyjnej polityki po zakończeniu cyklu zacieśniania i osiągnięciu przez stopę depozytową najwyższego w historii poziomu 4,25 proc. Kluczem mogą okazać się nowe projekcje makroekonomiczne. Dostrzegamy znaczące prawdopodobieństwo, że, wbrew bieżącej wycenie, to Fed w przyszłym roku zetnie stopy szybciej i mocniej niż EBC. W przeciwieństwie do Stanów Zjednoczonych dynamika wynagrodzeń w Eurolandzie nie osiągnęła jeszcze apogeum. Wraz z prognozowaną poprawą koniunktury i wygaśnięciem ryzyka recesji, będzie to sprzyjać utrwalaniu się inflacji bazowej na zbyt wysokim poziomie.