Rekordowo tani dolar (komentarz walutowy z 2.12.2020)

Dolar rozpoczął grudzień od silnej przeceny i nowych wieloletnich minimów. Kurs USD/PLN nurkuje o niemal 2 proc. i jest pod 3,70. Dobre nastroje na rynkach akcji obrazowane przez nowe historyczne szczyty S&P500 i odwrót od dolara pozwoliły na zjazd EUR/PLN minimalnie poniżej 4,45.

Indeks dolarowy, czyli miara siły dolara względem głównych walut, runął na najniższe pułapy od 2018 roku. Dolar kosztujący poniżej 3,70 zł jest najtańszy od września tego roku.

Można jednak śmiało powiedzieć, że słabość dolara jest rekordowa. W ostatnich dwóch latach był on bowiem tańszy przez mniej niż 1 proc. czasu. Kurs EUR/USD przełamał wczoraj 1,20 i był to punkt zwrotny, który wywołał rozlanie się słabości dolara po całym rynku. Mimo to wspólna waluta pozostała najmocniejszym reprezentantem G-10.

Frank kosztuje mniej niż 4,10. W rezultacie, pomimo wzrostu GBP/USD powyżej 1,34, kurs funta spadł na kilka groszy poniżej 5,00. Przełom w sprawie umowy handlowej powinien skokowo i z nawiązką wymazać ten ruch.

EBC zahamuje rozpędzające się euro?

Popyt na dolara jest słaby, a fundamenty są niekorzystne (a będą stawać się jeszcze bardziej niesprzyjające wraz ze stopniowym odbijaniem inflacji). W listopadzie apetyt na ryzyko i słabość amerykańskiej waluty napędzały przede wszystkim doniesienia o szczepionce.

Na początku grudnia ich miejsce zajmują pogłoski o tym, że w Kongresie USA po obu stronach politycznej barykady rośnie przekonanie o konieczności pilnego zapewnienia gospodarce fiskalnego wsparcia, bez oglądania się na styczniowe, dodatkowe wybory do Senatu. Zresztą wynik głosowania w Georgii zapewne przyniesie utrzymanie status quo, czyli kontroli Partii Republikańskiej nad izbą wyższą.

W tej chwili piłka jest jednak przede wszystkim po stronie władz Europejskiego Banku Centralnego, którego kroki mogą przesądzić, czy wyjście eurodolara nad 1,20 okaże się katalizatorem dalszej słabości dolara, czy jedynie kropką nad „i” wieńczącą jego deprecjacyjny trend.

Władze monetarne z zaniepokojeniem obserwują wzrost wartości europejskiej waluty, ponieważ tendencja ta skutkuje zacieśnieniem warunków finansowych, obniżeniem konkurencyjności oraz komplikuje walkę o trwałe przywrócenie inflacji na wyższe, zgodne z mandatem pułapy.

Ostatni ruch może przelać czarę goryczy i wywołać serię komentarzy lub kontrolowanych przecieków, ale także wpłynąć na bardziej zdecydowane poluzowanie polityki na przyszłotygodniowym posiedzeniu. Zresztą inne banki centralne, np. Australii, Nowej Zelandii czy Kanady, też lada moment mogą stanąć w kolejce, by zamanifestować, że siła waluty utrudnia ich zadanie.

Czynniki krajowe na dalszym planie

W Polsce wtorkowy odczyt indeksu PMI, czyli głównego barometru koniunktury, potwierdził odporność sektora przemysłowego, który bez większych zawirowań przechodzi przez drugą falę pandemii i idącymi w parze restrykcjami. Wraz z poniedziałkowymi, szczegółowymi danymi o PKB (szerzej opisanymi wczoraj) wskazuje on, że siła gospodarki jest i będzie w 2021 roku parasolem ochronnym nad złotym.

Niekorzystnie na polską walutę wpływa za to wysoka inflacja. W listopadzie wskaźnik rocznej dynamiki cen konsumenckich sięgnął 3 proc., ceny w kategoriach bazowych rosną jeszcze szybciej (ponad 4 proc. rok do roku).

Inflacja pozostanie wysoka. Spadek poniżej 2 proc. wydaje się mało realny. Dynamika CPI w 2021 roku powinna osiągać minima w I kwartale i potem stopniowo powracać w kierunku 3 proc. r/r. Mimo relatywnie wysokiej inflacji i szybkiego odrabiania przez gospodarkę pandemicznego załamania Rada Polityki Pieniężnej przez wiele kwartałów nie zmieni kształtu polityki. Powinno zostać to ponownie podkreślone także w komunikacji towarzyszącej dzisiejszemu posiedzeniu RPP.

Zespół analityków Cinkciarz.pl