Kurs euro hamuje, kurs dolara zawraca (Komentarz walutowy z 3.03.2021)

Osłabienie złotego nie przeistacza się w paniczną wyprzedaż. Waluty naszego regionu odstają od większości przedstawicieli koszyka gospodarek wschodzących, a nastroje na rynkach globalnych pozostają zmienne i chimeryczne. Dziś decyzja RPP.

Kurs euro wyhamował wzrost przed 4,55 zł. Potwierdza to naszą ocenę, że choć za złotym nie stoją obecnie silne argumenty, to przestrzeń do dalszego wzrostu EUR/PLN jest mocno ograniczona, a w szerszym horyzoncie notowania będą schodzić na niższe pułapy. Słaby pozostaje frank. Mimo odwrotu od złotego notowania CHF/PLN są w okolicy 4,10. Jednocześnie ponowne, silne i dynamiczne odbicie kursu EUR/USD ze strefy 1,20 pomogło USD/PLN zawrócić z tegorocznych szczytów i cofnąć się do 3,75. Po ostrym zwrocie dolar powinien zostać zepchnięty do defensywy.

Wydarzeniem dnia na globalnych rynkach będzie odczyt głównego barometru koniunktury w amerykańskich usługach, czyli indeksu ISM. O nastrojach na rynku długu, który dyktuje przebieg notowań walut i innych klas aktywów, dużo powie reakcja na potencjalny, wysoki odczyt tego wskaźnika. Drobiazgowo interpretowane będą składowe oddające tendencje cenowe oraz zatrudnienie w sektorze. Poza tym należy zwrócić uwagę na wystąpienia bankierów centralnych z USA i decyzję RPP ws. kosztu pieniądza.

Bankierzy centralni tłumią turbulencje

Ostatni tydzień przed okresem ciszy medialnej poprzedzającej każde posiedzenie Rezerwy Federalnej to prawdziwa lawina wystąpień i wypowiedzi. Przed nami trzy kolejne (więcej szczegółów w kalendarium poniżej). Przedstawiciele amerykańskich władz monetarnych dotychczas deklarowali cierpliwość przed rozpoczęciem normalizacji polityki, czemu inwestorzy nie do końca chcieli dawać wiarę. Objawiało się to rozlewającym się na inne rynki (spadki indeksów giełdowych, tarapaty gospodarek wschodzących, silniejszy dolar) dynamicznym wzrostem dochodowości.

Wczoraj Lael Brainard z Rady Gubernatorów i Mary Daly z San Francisco Fed poszły o krok dalej. Pierwsza z decydentek zaakcentowała, że byłaby zaniepokojona dalszym nieuzasadnionym, chaotycznym, gwałtownym wzrostem rentowności długu i zacieśnieniem warunków monetarnych w gospodarce. Druga odniosła się do potencjalnych sposobów tłumienia turbulencji: stwierdziła, że ponad bezpośrednią kontrolę przebiegu krzywej rentowności długu preferuje zmianę struktury aktywów w rękach Fed (np. sprzedaż papierów dwuletnich i zakup dziesięcioletnich). Ten instrument ograniczania wzrostu rentowności długoterminowych papierów skarbowych określany mianem operation twist był już stosowany po wychodzeniu z Globalnego Kryzysu Finansowego, sięgnięto po niego w 2011 roku, w erze Bena Bernanke.

Wyprzedaż długu jest oczywiście motywem globalnym, choć występuje z różnym nasileniem. Ma to zresztą wpływ na siłę poszczególnych walut, których dochodowości są mocniej spętane słabszym wzrostem i perspektywami polityki tracą, a przykładami są m.in. jen i frank. Sytuację szwajcarskiej waluty szerzej opisywaliśmy w ubiegłym tygodniu.

Jeszcze dalej niż przedstawicielki Rezerwy Federalnej poszły brytyjskie władze pieniężne, które kupowały wczoraj długoterminowe papiery skarbowe. Kombinacja bezpośredniego odniesienia się do ostatnich zawirowań przez Fed i działań Banku Anglii pomaga ustabilizować rynki długu, ale za wcześnie, by oznajmić definitywne uspokojenie, które pomogłoby walutom gospodarek wschodzących.

NBP nie ma powodu do działania

Narodowy Bank Polski w odpowiedzi na pandemiczne kryzys poluzował w poprzednim roku politykę: stopy procentowe zostały zredukowane z 1,5 do 0,10 proc., rozpoczęto agresywny skup aktywów. Na przełomie lat 2020 i 2021 do tego arsenału dołączono interwencje walutowe. Oficjalne stanowisko było takie, że postępujące wówczas spadki kursów EUR/PLN i USD/PLN zaczęły zagrażać zaburzeniem mechanizmów transmisji polityki monetarnej lub, mówiąc oględniej, niweczyć wysiłki NBP. Słabszy złoty ma też pomóc firmom wysyłających towary za granicę i w ten sposób dodatkowo podbić dynamikę PKB. Należy pamiętać, że do progu opłacalności eksportu deklarowanego w badaniach ankietowych (kurs EUR/PLN w okolicy 4,00) było w grudniu jeszcze bardzo daleko. Jednocześnie prezes Adam Glapiński zasugerował, że w pierwszej części roku możliwe jest dalsze cięcie stóp procentowych.

Od początku postrzegaliśmy te zapowiedzi w kategoriach „straszaka” mającego dodatkowo schłodzić entuzjazm inwestorów względem złotego. Przesłanki do potencjalnej redukcji kosztu pieniądza, które podano, to pogorszenie się kondycji gospodarki i perspektyw wzrostu, załamanie sytuacji epidemicznej i powrót złotego na ostrą wzrostową ścieżkę. Ostatnie dane z polskiej gospodarki, np. sprzedaż detaliczna i produkcja przemysłowa czy nawet poniedziałkowy odczyt PMI dla przemysłu nie dają powodów do paniki, a dynamika inflacji po zaledwie jednym miesiącu powróciła ponad cel NBP. Nie ma zatem powodów, by postrzegać prognozy zakładające dynamikę PKB większą niż 4 proc. jako nierealne. Innymi słowy: sytuacja makro przemawia za stabilizacją stóp na obecnym poziomie przez najbliższe kwartały i sugeruje, że kolejnym krokiem powinna być podwyżka. Kluczowym elementem dzisiejszego posiedzenia w tym świetle będą nowe projekcje ścieżki PKB i inflacji, którymi dysponować będzie Rada. Utrzymanie dotychczasowego kursu w polityce pieniężnej nie powinno wesprzeć złotego, gdyż jest jednoznacznym scenariuszem bazowym.