Złoty mocniejszy na finiszu tygodnia (komentarz walutowy z 19.02.2021)

Po zwrocie z poprzednich dni kurs dolara nadal pikuje: USD/PLN narusza 3,70. Kurs euro zmierza do zamknięcia tygodnia minimalnie ponad 4,48. W tym tygodniu mocny był funt, a słaba korona czeska.

Inwestorzy ewidentnie poszukują motywu przewodniego notowań. Rynki nurtuje między innymi czy gigantyczny pakiet fiskalny szykowany przez administrację Joe Bidena zagraża przegrzaniem amerykańśkiej gospodarki, czy wręcz przeciwnie –  jest jej niezbędny do odbudowy. Brak przekonania to brak trendu o wyraźnym kierunku w notowaniach dolara względem euro, ale ostatnie dni dowodzą, że nawet przy rosnącej dochodowości długu USA popyt na amerykańską walutę nie zaburza szerszej, negatywnej dla dolara tendencji i ma charakter epizodyczny.

W całym tygodniu status lidera utrzymywał funt szterling. GBP/PLN zbliżył się do 5,20, a GBP/USD podszedł pod 1,40. Warto zauważyć, że złoty był silniejszy niż inne waluty regionu, przede wszystkim korona czeska, która potaniała o ponad 0,5 proc. Waluta naszych południowych sąsiadów powinna jednak powrócić do zwyżki napędzanej oczekiwaniami na podwyżki stóp procentowych, stąd jej słabość z ostatnich dni należy postrzegać w kategoriach korekcyjnych przetasowań. Spadkowy potencjał w notowaniach EUR/PLN ogranicza ubiegłotygodniowy dołek (4,47), a sufitem dla notowań są lutowe szczyty (4,51).

Niejednoznaczny obraz koniunktury w USA

Z ostatnich danych nie wyłania się bowiem jednoznaczny obraz koniunktury w USA. Wczorajsze informacje z rynku pracy sugerują, że po słabym styczniu, w lutym kondycja kluczowej sfery gospodarki wcale się nie poprawia. Impet odbicia zatrudnienia wyparował w zderzeniu z drugą falą pandemii. Liczba pracujących jest nadal o niemal 10 milionów niższa niż przed rokiem, a cotygodniowe odczyty liczby nowych zasiłków nie dość, że przestały spadać to wręcz z tygodnia na tydzień rosną. Na pewno nie przysparza to argumentów zwolennikom tezy, że Rezerwa Federalna szybko porzuci skrajnie łagodną politykę wbrew obecnemu stanowisku kluczowych decydentów. Więcej na ten temat pisaliśmy w czwartkowym komentarzu.

Pozytywnym zaskoczeniem są natomiast opublikowane w piątkowe barometry koniunktury w Eurolandzie. Wskaźniki PMI obrazujące kondycję przemysłu w strefie euro ostro wzrosły: do poziomów najwyższych od trzech lat (dla Niemiec) i znacznie przekraczających najwyższą prognozę w ankiecie Bloomberga. Jednocześnie dane wskazują na nasilanie się presji cenowej, co sprzyja oczekiwaniom reflacyjnym. Zagadnienie to opisywaliśmy w odrębnej analizie. Z kolei indeksy oddające stan usług lekko rozczarowały i sugerują pogłębienie covidowej zapaści sektora.

Polski przemysł zwalnia tylko pozornie, sprzedaż detaliczna w tarapatach

Ostatni tydzień to także cały maraton danych z polskiej gospodarki, który zakończył piątkowy odczyt sprzedaży detalicznej. Wskaźnik przybrał wartość minus 6 proc. rok do roku. Spadek, biorąc pod uwagę powrót restrykcji, niską mobilność i ponowne zamknięcie galerii handlowych, nie powinien dziwić, ale jego skala jest nieco większa, niż zakładał rynek. W przypadku pozostałych publikacji z ostatnich dni należy odnotować, że ich szczegóły dają znacznie mniej powodów do obaw niż główne wskaźniki. Przede wszystkim: wyhamowanie rocznej dynamiki produkcji przemysłowej z 11,2 do 0,9 proc. na pierwszy rzut oka może niepokoić, ale wynika przede wszystkim z niekorzystnych różnic w liczbie dni roboczych. Po odsezonowaniu okazuje się, że była to wręcz druga najwyższa wartość wskaźnika w ostatnich dwunastu miesiącach! Przemysł pozostaje w tym świetle mocny i relatywnie dobrze radzi sobie w drugiej fali pandemii.

Przypomnijmy, że w świetle badań PMI rosną nowe zamówienia, m.in. dzięki silnemu popytowi ze strony odbiorców zagranicznych. Jednocześnie pojawiają się problemy podażowe i zaburzenia w łańcuchach dostaw, które wydłużają czas realizacji zamówień i windują koszty sektora. Z czasem może to rzutować na koniunkturę (i podbijać inflację), ale nie na tyle, by zaburzyć pozytywny obraz kondycji przemysłu. Więcej na ten temat w komentarzu z 1 lutego. Sektor jest na przedpandemicznej ścieżce wzrostu i wypada dobrze na tle innych gospodarek regionu.

Podobnie: skurczenie się nadwyżki na rachunku obrotów bieżących, nie jest zwiastunem końca pozytywnych dla złotego tendencji w bilansie płatniczym. Wyjście z pandemii i odbudowa popytu konsumpcyjnego i inwestycji zwiększać będzie import. Rekordowe nadwyżki na rachunku obrotów bieżących zapewne są już za nami, lecz sytuacja w tym aspekcie nadal będzie sprzyjać złotemu – zdecydowanie nie powinniśmy oczekiwać powrotu ery trwałych deficytów. Także spadek zatrudnienia o 15 tys. etatów (minus 2,0 proc. rok do roku) może wyglądać niepokojąco, lecz należy uwzględniać negatywny wpływ rewizji próby statystycznej analizowanej przez Główny Urząd Statystyczny. Łącznie należy ocenić, że ani sytuacja epidemiczna, ani ostatnie informacje z gospodarki nie dają najmniejszych podstaw, by Rada Polityki Pieniężnej poważnie mogła myśleć o cięciu stóp procentowych i nie zmieniają pozytywnego spojrzenia na makroekonomiczne fundamenty polskiej waluty.